DEPRESSIE

Het zwarte monster.

Deze week is de Dutch Happinnes week. Alle activiteiten zijn afgelast, maar toch wil ik bij deze aandacht vragen voor depressie. Al helemaal aangezien deze tijd van sociale isolatie een moeilijke tijd kan zijn voor mensen met depressieve klachten. Er heerst veel angst en daar ben je minder goed tegen opgewassen als je niet goed in je vel zit. Daarnaast kunnen mensen niet naar hun psycholoog of therapie wat ze juist zo nodig hebben. Je sociale kring wordt kleiner. De mensen waarbij je normaal je hart kunt luchten of een knuffel van krijgt daar moet je misschien afstand van houden. Of zelfs die bejaarde oude man die normaal naar je glimlacht op straat en je dag maakt, kom je nu niet tegen.

Het gaat nu super goed met mij en daarom heb ik de kracht en de moed om dit met jullie te delen.

Neem psychische aandoeningen serieus. Als je merkt dat iemand niet lekker in haar of zijn vel zit, maak dit bespreekbaar. Doe dit op een vriendelijke, niet-oordelende en begripvolle manier. Probeer empathie te tonen.

Verschil sympathie vs empathie

Als je empathie toont dan verplaats je je ook echt in de situatie en de gevoelens van de ander. Wat doet dat met die persoon? Stel vragen als je het niet begrijpt zodat je je in die persoon kan verplaatsen. Hoe zou jij je voelen in die situatie? Toon begrip voor deze emoties. Empathie verbindt mensen.

Sympathie is meer gericht op de luisteraar. De luisteraar leeft zich niet in in de ander. Bijvoorbeeld; 'Ja dat heb ik ook wel eens' , 'Dat is echt vervelend voor je maar in ieder geval heb je je baan nog'.

Probeer de volgende keer als iemand jou iets kwetsbaars vertelt of zich openstelt naar jou, empathie te tonen. Probeer mee te voelen, begrip te tonen, de emotie te benoemen en dit naar die persoon uit te spreken. Doe je best om niet te oordelen of ongevraagd advies te geven. Dit kan een uitdaging zijn, vooral als je je er niks bij voor kunt stellen. Probeer dan naar een situatie te gaan in jou leven waarin je een vergelijkbare emotie heb meegemaakt, wellicht is het dan gemakkelijker voor je.

Het is mooi als mensen zich durven open te stellen voor elkaar, dat bereik je door empathie en niet sympathie. Zelf durfde ik mij niet vaak kwetsbaar op te stellen. Ik was bang voor sympathie en ik was zelf nog niet in staat te relativeren of goed voor mezelf te zorgen.

Ik weet dat het moeilijk is om voor te stellen hoe het is om depressief te zijn of opgebrand. Daarom zal ik kort vertellen wat het met mij deed. Hierbij komen voor mij ook angsten kijken, bang voor reactie, bang dat mensen gaan oordelen, bang dat mensen mij zwak vinden of dat ik dit doe om medelijden te krijgen. Nu weet ik dat dat meer over iemand anders zegt dan over mijzelf en de taboe moet doorbroken worden, zodat we elkaar kunnen helpen. Vroeger hing je 'de vuile was' niet buiten, help mij om daarvan af te stappen. Want juist deze stappen zorgen ervoor dat we ons verbonden voelen met elkaar. Als jij je hierin herkent, weet dat je niet alleen bent en probeer met iemand te praten.

Ik noemde mijn depressie 'het zwarte monster', toen ik een maand thuis was met een burn-out ben ik volledig ingestort. Daarvoor huilde ik al veel, had ik niet echt meer zin om dingen te doen. Maar een avond kwam het zwarte monster en die is een tijd lang bij mij gebleven. Het was alsof er om mijn hart gebied een put open werd open getrokken met verdriet, woede, waardeloosheid, onzekerheid, onmacht, hopeloosheid, pijn, de pijn was ook fysiek te voelen in mijn lichaam, rondom mijn hart gebied. Het voelde als messteken, het deed echt pijn. Het voelde alsof de grond onder mij weg zakte, het nam mijn hele lichaam over. Helder nadenken kon niet meer, hysterisch huilen, in paniek raken, kruipend over de grond, niet wetend wat er aan de hand was, niet om steun willen vragen, maar dan toch uiteindelijk volledig in paniek iemand proberen te bereiken. Zo in paniek dat je denkt geen lucht meer te krijgen, doods en doodsbang. Het voelt letterlijk als of iets duisters je lichaam overneemt, je bent jezelf niet op dat moment. Het zijn zoveel negatieve emoties in een keer dat je overweldigd wordt. 'ik kan het niet meer aan' 'het doet zo'n pijn' 'ik wil dit niet meer' dat was wat er vaak door mijn hoofd ging. Dit maakte het niet beter, dat kan ik nu realistisch relativeren. Ik heb mij zo waardeloos gevoeld, ik vond mezelf een nul, zwak, lelijk, dik, een aansteller, nietsnut. Ik wilde niet meer voelen, het was zwaar. 'Als het nog zo langer duurt dan weet ik niet of ik het nog aan kan' dat was een gedachte en dat is heftig om te zeggen, maar als alles zwart is en je ziet geen lichtpunt meer dan is dat jou realiteit op dat moment.

Ik ben zo dankbaar voor de mensen die er toen voor mij zijn geweest in mijn meest donkere tijden. Ook al wisten zij vaak niet wat ze met de situatie aan moesten en was het ook mega zwaar voor hun. Zij zorgde dat ik niet alleen was op momenten dat ik niet meer op mezelf kon vertrouwen, dat ik durfde te bellen als het de verkeerde kant op ging, dat ik minstens een keer per dag wat at, maar nog belangrijker zij zorgde ervoor dat ik werd vastgehouden, dat ik liefde kreeg. Dat ik weer lichtpuntjes in mijn leven kreeg.

Het zwarte monster heeft nog een hele tijd 'op de loer' gelegen. Als mensen dan zeggen dat je niet depressief bent of dat het tussen je oren zit. Dat voelt als een trap na, hupsakee weer die put in. Het maakt niet uit welk label eraan hangt het gaat erom dat op dat moment die gevoelens voor die persoon echt zijn, hij of zij kan niet relativeren en heeft een helpende hand nodig! Er is heel veel schaamte, je schaamt je dat je je zo hebt 'laten mee slepen', dat je hysterisch gehuild hebt en nadat je zo in paniek bent geweest ben je uitgeput en voel je je heel erg kwetsbaar.

Ik begrijp dat het een uitdaging is om steun te bieden aan iemand die depressief is of psychische klachten heeft. Ik heb nu zelf aan beide kanten gestaan. Je bent bang om verkeerde dingen te zeggen, je wilt iemand ook niet met satijnen handschoenen behandelen, of helemaal anders dan normaal. Vaak gaan mensen het contact volledig uit de weg, ook daar help je iemand niet mee. In mijn geval zonderde ik mij ook vaak af, met het gevolg dat ik mij nog eenzamer voelde. Waarom? Omdat ik totaal geen verbinding meer voelde met mensen of met de buiten wereld.

Probeer empatisch te communiceren. Vind je dit lastig? Start bij mensen om je heen die wel lekker in hun vel zitten. Luister eerst naar de ander, probeer te begrijpen en denk even na voordat je reageert.

Laten we met zijn allen elkaar helpen en samen voor die Dutch Happinnes gaan.

Liefs,

Min

Contact